( ဖီးက်ဴ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ဘေလာ့တခုကို ဖန္တီးေရးသားတဲ့အခါ ( လက္ရွိ)မိတ္ေဆြ
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းသင္းမ်ားက ကေလာင္အမည္
တမူထူးျခားေနတာမို ့
ေမးျမန္းတာ ေတြ
လာပါတယ္။)
စက္တင္ဘာ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္-ေရႊဘိုဒီဂရီေကာလိပ္မွာ ရူပေဗဒအထူးျပဳနဲ ့ ပထမႏွစ္ကို
စတင္ သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္
ေလွ်ာက္လြာပံုစံေတြ ျဖည့္တံုးကရူပေဗဒအထူးျပဳ
ဘာသာကိုလိုခ်င္လြန္းလို
့
ပထမဦးစားေပး……….ရူပေဗဒ
ဒုတိယဦးစားေပး………ရူပေဗဒ
တတိယဦးစားေပး……..ရူပေဗဒ……….ေလ်ာက္လႊာတင္ခဲ့ပါတယ္
။
အဲေလာက္ေတာင္္ ျဖစ္ရသလားကြာလို
့ေမးစရာရွိလာပါတယ္ ။ မူလတန္းေက်ာင္းသား
ကတည္းက ဒီဘာသာရပ္ကို
ေလ့လာသင္ယူခ်င္စိတ္ေတြ
ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ ။ ငယ္ငယ္တုန္းက
နံနက္အိပ္ယာမထခင္ ၊ ေစာင္ျခံဳထဲမွာေကြးေနတံုး၊
ရူပေဗဒသီအိုရီေတြ၊ ပုစာၦ တြက္ခ်က္ပံုေတြ
ကို(ေန
့စဥ္ေန ့တိုင္း) နာၾကားခဲ့ရတယ္။ အိမ္ေဘးနားက
ကၽြန္ေတာ္ဆရာရဲ ့ ရူပေဗဒလက္ခ်ာ
ေပးသံေတြေၾကာင့္စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္လို
့ေျပာရမွာပါ။ ဆရာ့ဆီမွာပဲ ရူပေဗဒကို
စတင္သင္ယူ
ႏိုင္ခဲ့တယ္။(ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ပီးေတာ့ အိမ္ေဘးက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ
ဦးေမာင္လွ
ဆံုးပါးကြယ္လြန္သြားပါတယ္
)
၁၉၉၉ မွာ ကၽြန္ေတာ္ (၁ဝ)တန္းေအာင္ခဲ ့တယ္
။အဲဒီအခ်ိန္က ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ေတြ
အကန္
့သတ္မရွိပိတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့
။ အေဝးသင္တကၠသိုလ္နဲ ့ တျခား ဝန္ႀကီးဌာန က
တကၠသိုလ္ေတြပဲ ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေပးေနတဲ ့အခ်ိန္
။ ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီး မၾကာခင္မွာ
သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက မိမိဝါသနာပါရာ တကၠသိုလ္ေတြကို ေရာက္ေနကုန္ၾကပီ ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို ့လို မဟုတ္ဘူး ။ ဘယ္ေက်ာင္းက ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲကိုမွ လည္း
ဝင္မေျဖခဲ့ဘူး ။အျပင္စီးပြါးေရး ၊ပညာလည္း မသင္ခဲ့ဘူးဗ် ။
ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္သလဲ ဆိုေတာ့ …ကၽြန္ေတာ္ကို
…ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ခန္ ့
ပစ္လိုက္တယ္ဗ်
။ဆရာျဖစ္သင္တန္းေက်ာင္းေရွ ့ကိုေတာင္
ျဖတ္မေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါဘူး ။(၁ဝ)
တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္ပီးလို ့ မၾကာခင္မွာဘဲ က်ဴရွင္ဆရာ ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ကို ခပ္တည္
တည္နဲ
့ စိုက္ထူခဲ့ပါတယ္။အဲဒီႏွစ္မွာေတာ့
(၉)တန္း (၁ဝ)တန္း
သင္ေပးတာတင္ မဟုတ္ဘဲ
။အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သင္ေပးလိုက္ေသးတယ္ ။မူလတန္း ၊ မူၾကိဳ လာျပီး
မအပ္လို
့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ ။လာအပ္ရင္လဲ
သင္ေပးမလိုပါ ။အဲဒီႏွစ္မွာလား
အလကား
သင္ေပးရ
တာေပါ့ဗ်ာ ။ေစတနာ၊ဝါသနာ၊အနစ္နာဆိုတာ
အဲဒီမွာစသိေတာ့တာပဲ။ ကံေကာင္း
ခ်င္ေတာ့
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား တပည့္ေတြ
ေအာင္ၾကတယ္ဗ် ၊ တခ်ိဳ ့ ဂုဏ္ထူးေတာင္
ထြက္ပါေသးတယ္။သူတို
့ဖာသာၾကိဳးစားလို ့ ဂုဏ္ထူးေတြထြက္တာကို ကၽြန္ေတာ္က အေခ်ာင္
နာမယ္ၾကီးသြားတာေပါ့
။
ဒါေပမယ့္
ေနာက္ကြယ္မွာ နဲနဲေတာ့ အေျပာဆိုခံရပါတယ္။ “ဘြဲ ့ရေတြ ဒီေလာက္ေပါ
တဲ့ေခတ္
၊က်ဴရွင္ဆရာေတြ မိႈလိုေပါက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
…သူက (၁၀)တန္းေလး ေအာင္တာနဲ ့
ဘယ္ေလာက္တတ္လို ့လဲ ကြာ “တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ အသက္ ၁၇ႏွစ္နဲ ့
ဘယ္ေလာက္တတ္လို ့လဲ ကြာ “တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ အသက္ ၁၇ႏွစ္နဲ ့
ဆရာတက္လုပ္ေနတာကိုး ။ဒါနဲ ့
ေနာက္ႏွစ္ေတြမ်ားၾကေတာ့(ဆယ္တန္းက်) ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ေတြ
၊ ကၽြန္ေတာ္ထက္ၾကီးတဲ ့ အမေတြပါ က်ဴရွင္မွာ ေရာက္လာၾကတယ္ ။ စတစ္ေကာ္လံ
အျဖဴဝတ္ပီး
“ဆရာ”
အေခၚခံရရင္ကို ေက်နပ္ေနတဲ ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ဘယ္ေခ်ာင္ၾကားက
ဆရာေခၚေခၚ “ဗ်ာ” ထူးရရင္ သေဘာ့ေခြ ့မေနာေတြ ့ ေနခ်ိန္ပါ ။
(အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာၾကီးတေယာက္က သတိေပးဘူးတယ္ဗ် ၊၊”ေဟးေကာင္….
ဆရာေခၚခံရတိုင္း ဟုတ္လွပီ မထင္နဲ ့ဦး ၊ လူေတြေခၚတဲ ့ဆရာဆိုတာ အမိ်ဳးမ်ိဳးရွိတယ္ ။
ငါငယ္ငယ္က ျဖစ္ရပ္ေလးတခုကို
ေျပာျပမယ္တဲ ့” ။ “ ကၽြန္ေတာ္ဆရာလည္း
တခ်ိန္က
ဆရာေပါက္စျဖစ္ခဲ ့တာပဲတဲ့
။ တေန ့မွာ ကၽြန္ေတာ္ဆရာ မႏ ၱေလးကို ေစ်းဝယ္ထြက္ခဲ့တယ္
တဲ့ဗ်ာ
။ မႏၱေလး ရာသီဥတု အပူရွိန္ကလည္း
ေခၽြးဒီးဒီးက်ေပါ့ ။ေစ်းခ်ိဳထဲမွာ လိုအပ္တာေတြ
ဝယ္ျခမ္းလို
့အျပီးမွာ လူလဲေတာ္ေတာ္ပင္ပန္သြားတယ္တဲ့။ မနက္စာလည္း မစားရေသးတာမို ့
ဗိုက္ထဲမွာ
ဟာတာတာျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိတယ္ ။အဲဒါနဲ ့ ေစ်းခ်ိဳအထြက္ တရုပ္ၾကီးရဲ ့
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
မန္းျမိဳ ့ေတာ္ေပါက္စီ နဲ ့ လက္ဖက္ရည္
ေသာက္ျပီး ဝမ္းျဖည့္ဖို ့
ဆိုင္ထဲကို
လွမ္းဝင္လိုက္ပါ သတဲ ့ဗ်ာ ။ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးက ေဖၚေရြလိုက္တာလဲ မေျပာပါနဲ
့
ေတာ့
…...။ဆိုင္ဝကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း
“ဆရာၾကီး….ဆရာႀကီး……ဒီကိုၾကြပါ …...…..ထိုင္ပါ
ဘာသံုးေဆာင္မလဲ
လိုအပ္တာကိုေျပာပါ အားမနာပါနဲ ့လို
့” ခရီးဦးၾကိဳ ျပဳပါေတာ့တယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဆရာက
တရုပ္ၾကီးကို မိန္ ့မိန္
့ၾကီးျပံဳးျပလိုက္ပီး ၊စိတ္ထဲက မွတ္ခ်က္
လိုက္တယ္တဲ
( “ အင္း ..ေစ်းခ်ိဳလက္ဖက္ရည္ဆိုင္က တရုတ္ၾကီးကလည္း ငါ့ကို ဆရာမွန္းသိေနပါလား
..…ျမင္ျမင္ခ်င္းကို ဆရာၾကီးလို ့ေခၚတာပဲ”) ။
အဲသလို ေတြးမျိပီး
ေပါက္စီတလံုးကို အငမ္းမရ ေလြးေနတာေပါ့ဗ်ာ။ဒီလိုနဲ ့ဆိုင္ထဲကို စာသံုးသူ (ကတ္စတမ္မာ)
ေတြဝင္လာမစဲ တသဲသဲ ။ေစ်းခ်ိဳထဲက အလုပ္သမားတေယာက္ ဝင္လာေတာ့လည္း ၊ ဆိုင္ရွင္
တရုပ္ၾကီးကဆရာၾကီးလိုု ့ေခၚျပီး ခရီးဦးၾကိဳျပဳျပန္တယ္။အဲေနာက္တေယာက္ အသားငါးတန္းက
ဟင္းေတြလွီးတဲ ့ လုပ္သားတေယာက္ ပုဆိုးနံငယ္ပိုင္းေလးနဲ ့ ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာျပန္ေတာ့လည္
တရုပ္ၾကီးကဆရာၾကီးၾကြပါလို ့ ဆိုျပန္သတဲ့ ။ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆရာ မိန့္ ့မိန္ ့ၾကီး ရင္ေကာ့ျပီး ေပါက္စီကို စားေနရာက
လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္
လို ့ေခၚပီး ဧည့္ဝတ္ျပဳေနတာကို ေတြ ့ရပါေတာ့တယ္ ။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာလည္း
ေပါက္စီတလံုးကို အငမ္းမရ ေလြးေနတာေပါ့ဗ်ာ။ဒီလိုနဲ ့ဆိုင္ထဲကို စာသံုးသူ (ကတ္စတမ္မာ)
ေတြဝင္လာမစဲ တသဲသဲ ။ေစ်းခ်ိဳထဲက အလုပ္သမားတေယာက္ ဝင္လာေတာ့လည္း ၊ ဆိုင္ရွင္
တရုပ္ၾကီးကဆရာၾကီးလိုု ့ေခၚျပီး ခရီးဦးၾကိဳျပဳျပန္တယ္။အဲေနာက္တေယာက္ အသားငါးတန္းက
ဟင္းေတြလွီးတဲ ့ လုပ္သားတေယာက္ ပုဆိုးနံငယ္ပိုင္းေလးနဲ ့ ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာျပန္ေတာ့လည္
တရုပ္ၾကီးကဆရာၾကီးၾကြပါလို ့ ဆိုျပန္သတဲ့ ။ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆရာ မိန့္ ့မိန္ ့ၾကီး ရင္ေကာ့ျပီး ေပါက္စီကို စားေနရာက
လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္
လို ့ေခၚပီး ဧည့္ဝတ္ျပဳေနတာကို ေတြ ့ရပါေတာ့တယ္ ။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာလည္း
သေဘာေပါက္သြားတယ္။ဒီလိုနဲ ့ မွာထားတဲ့ ေပါက္စီကို ကုန္ေအာင္စားပီး လက္ဖက္ရည္ကို
တက်ိဳက္ထဲေမာ့
၊ က်သင့္ေငြ သံုးက်ပ္ကို တခါထဲရွင္း
၊ ခပ္ရွက္ရွက္ ကုပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္းနဲ ့ ကားဂိတ္ကို ေျခလွမ္းက်ဲၾကီးနဲ ့ျပန္လာခဲ ့ရတယ္
တဲ ့ဗ်ာ ။
အဲသလို
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက ေျပာျပလိုက္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လည္း “ဆရာ” ေခၚတိုင္း “ဗ်ာ” မထူးရဲေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ
့လူေတြကို သတိထားမိတတ္လာတယ္။ တခ်ိဳ ့ကလဲ
နဲ ့ဆရာလို ့ေခၚၾကပါတယ္ ။ဆရာ..ဆရာလို ႏွစ္ခါဆင့္ေခၚရင္ေတာ့ အေျခအေန သိပ္မေကာင္း
ဘူး အခ်ိဳသတ္ပီး ခိုင္းခံရဖို ့ ေသခ်ာေနတယ္ ။ အံမယ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း
ဆရာလို ့ ေခၚတယ္ဗ် ။ ေခၚမွာေပါ့ ဆိုကၠားသမားကိုေတာင္ ဆရာေခၚေနတဲ ့ ေခတ္ဘဲဟာ ။
လမ္းမွာေတြ ့ရင္ ဘယ္လိုေခၚတယ္မွတ္တံုး ”ဟိုးဆရာ… ဘယ္တံုး” တဲ ့ ။ ဆရာေခၚခံရရင္ကို
က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ သတိထားတတ္လာပီ ။ ဆရာလို ့
ေလသိမ္း မ်က္စိမ်က္ႏွာ အေနအထားခ်င္း မတူဘူးဗ်။
ယံုၾကည္အားကိုးမႈ ၊ ခ်စ္ေၾကာက္ရိူေသမႈေတြ ပါသဗ် ။
နဲ ့ဆရာလို ့ေခၚၾကပါတယ္ ။ဆရာ..ဆရာလို ႏွစ္ခါဆင့္ေခၚရင္ေတာ့ အေျခအေန သိပ္မေကာင္း
ဘူး အခ်ိဳသတ္ပီး ခိုင္းခံရဖို ့ ေသခ်ာေနတယ္ ။ အံမယ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း
ဆရာလို ့ ေခၚတယ္ဗ် ။ ေခၚမွာေပါ့ ဆိုကၠားသမားကိုေတာင္ ဆရာေခၚေနတဲ ့ ေခတ္ဘဲဟာ ။
လမ္းမွာေတြ ့ရင္ ဘယ္လိုေခၚတယ္မွတ္တံုး ”ဟိုးဆရာ… ဘယ္တံုး” တဲ ့ ။ ဆရာေခၚခံရရင္ကို
က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ သတိထားတတ္လာပီ ။ ဆရာလို ့
ေလသိမ္း မ်က္စိမ်က္ႏွာ အေနအထားခ်င္း မတူဘူးဗ်။
ယံုၾကည္အားကိုးမႈ ၊ ခ်စ္ေၾကာက္ရိူေသမႈေတြ ပါသဗ် ။
တခ်ိဳ ့က
ဆိုကၠားဆရာလိုလို ၊ ဗိေႏၶာဆရာလိုလို
၊ ႏြားသိုးပိုက္တဲ့ ဆရာလိုလို ၊
၊တပ္ၾကပ္ၾကီးဆရာလိုလို ေခၚတတ္ၾကသကိုး ။ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚပါေလ ဆဲတာမွမဟုတ္တာ
နာခံခက္ဖို
့မလိုဘူးေပါ့ဗ်ာ။အံမယ္ ေနာက္တမ်ိဳးေခၚေသးတယ္ဗ် “ ဟိုး…ေက်ာင္းဆရာ “ တဲ ့။
အဲတာကို
လက္တို ့ျပီး ေမးၾကည့္ရေသးတယ္ ဘာေက်ာင္းဆရာလဲဆိုေတာ့ ႏြားေက်ာင္းတဲ
့
ဆရာကို ေျပာတာတဲ ့ ။ ေၾသာ္ ..... ...…ႏြားေက်ာင္းသားေတာင္ ဆရာျဖစ္ေနတဲ ့ ေခတ္
....…ကၽြန္ေတာ္(၁ဝ)တန္းေအာင္ရံုနဲ ့ က်ဴရွင္ဆရာလုပ္ေနတာ လြန္သလားဗ်ာ ။
ဒီလိုနဲ
့ဘဲ စက္တင္ဘာ (၂ဝဝ၁)ခုႏွစ္မွာ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားအျဖစ္
တက္ေရာက္
ခဲ့တာေပါ့။
ေရာအစံုေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တပည့္ေတြလဲ
ေတြ
့ေတာ့ ဆရာေပါ့ဗ်ာ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ေတြ ့ေတာ့
ေက်ာင္းသားေပါ့ ။ အဲဒီမွာ
ကၽြန္ေတာာ့္ ေက်ာင္းေနဖက္
သူငယ္ခ်င္းေတြက
“ဖီးက်ဴ” တဲ့ဗ်ာ ။
တေယာက္ကအစ ေခၚလိုက္တာ တေက်ာင္းလံုး ႏွံ ့သြားပါေလေရာ ။
ကၽြန္ေတာ္နာမည္
ျဖစ္လာခဲ့တာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္
မဂၢဇင္းေတြမွာေတာင္ ဖီးက်ဴ ကေလာင္အမည္နဲ ့ ဝထၳဳတိုေတြ ေရးလိုက္ျပန္ေသးတယ္ ။
ျဖစ္လာခဲ့တာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္
မဂၢဇင္းေတြမွာေတာင္ ဖီးက်ဴ ကေလာင္အမည္နဲ ့ ဝထၳဳတိုေတြ ေရးလိုက္ျပန္ေသးတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ကို အားလံုးက ဖီးက်ဴ လို ့
ေမာင္မင္းၾကီးသားကို ေမးရပါေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္
ေမာင္မင္းၾကီးသားကို ေမးရပါေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္
{ ဖီး = ဖီးဆစ္ (Physics ) ၊
က်ဴ =က်ဴရွင္ဆရာ }
အဲသလို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။
တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚတဲ့ အမည္ကို အမွတ္တရရွိေနတာမို ့………....
တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚတဲ့ အမည္ကို အမွတ္တရရွိေနတာမို ့………....
ဖီးက်ဴ လို ့ေခၚလိုက္တိုင္း တ ကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကို သတိရေနတာမို
့ ..……......
အခုကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ရဲ ့ ကေလာင္အမည္ကို ဖီးက်ဴ
အမည္နဲ ့ ေရးသားေနေၾကာင္းပါ
ခင္ဗ်ား………………….။
............................................................................................................................
.....................................................................................................................ဖီးက်ဴ
No comments:
Post a Comment